Het was maar een klein moment… maar het zei alles

Over luisteren, ruimte maken en wat podcasts hoorbaar durven maken. Ik dacht altijd dat luisteren vanzelf ging. Tot ik merkte hoeveel ik hoorde dat niet werd gezegd.

Tijdens een opname vertelde een medewerker dat ze na haar nachtdienst “wel eens in slaap viel in de kappersstoel”. Ze lachte erbij, keek even weg en vroeg: “Kan dit eigenlijk wel in de podcast?”

En juist dát moment, die lichte twijfel, laat zien dat iemand zich veilig genoeg voelt om echt te delen.

Een ander vertelde hoe hij met collega’s na de nachtdienst ontbijt haalt “om even verhalen kwijt te kunnen en de nacht achter te laten”. Zo’n zin klinkt luchtig, maar het zegt alles: dit is een team dat elkaar vindt.

Dat zijn de momenten waarop ik weet: dit gebeurt alleen als iemand zich ontspannen genoeg voelt om zichzelf te zijn.

Waar het echt om draait: ruimte maken

Bij TTIN Company maken we podcasts voor onboarding, cultuur en leiderschap. Maar wat we vooral doen is ruimte maken. Ruimte waarin iemand durft te zeggen: “Eigenlijk vind ik het spannend om iets verkeerds te zeggen.” Of: “Ik wil alles goed doen, daarom houd ik dit blaadje vast.”

En dan zie je die handen, net iets te stevig geklemd om een A4’tje. Je hoort de aarzeling. Je voelt de druk om “het juiste” te zeggen.En precies dáár zitten de echte verhalen. Niet in scripts. Niet in perfecte zinnen.Maar in het moment waarop iemand zucht, de papieren neerlegt en zegt: “Oké… laat ik het gewoon in mijn eigen woorden proberen.”

Dat is de magie van audio. Het laat mensen thuiskomen in hun eigen stem.

Menselijkheid is geen bijzaak

Een aantal leidinggevende die los van elkaar zeiden: “Je hoeft niet alles te weten. Kom het vooral vragen.” En ik hoop vooral dat de mensen die straks luisteren dat ook voelen. Die kleine verzachting. Die ruimte. De schouders die bij iedereen, niet alleen daar in de studio, maar ook als luisteraar een beetje zakken.

In een andere opname vroeg een manager: “Hoe vind je het eigenlijk… als ik zo direct reageer?” Dat soort vragen openen gesprekken die normaal nooit worden gevoerd.

En dan hoor je dingen over werkdruk, over schaamte, over grenzen die soms overschreden worden. Niet boos, niet groots, maar menselijk. Opluchting e/o herkenning. Dat zachte zinnetje: “Dat wist ik nog niet, weer wat geleerd.” of “Dat heb ik ook weleens meegemaakt.” 

En dan weet je.. dit is waarom we doen wat we doen.

Een podcast is geen microfoon. Het is een uitnodiging.

We nemen de tijd. We ademen mee. We doen gerust een stuk opnieuw. Want we willen geen “perfecte medewerker” horen. We willen het menselijke horen.

Soms zie je spanning. En dat is oké.

Soms valt er stilte. Ook oké. Soms vertelt iemand opeens in een verhaal dat ze nooit eerder hardop heeft verteld.

Dat is het moment waarop alles klopt. Podcast is luisteren.

Naar verhalen. Naar nuance.

Naar de dingen die te klein, te kwetsbaar of te normaal lijken om te delen totdat iemand ze wél zegt.

Tot slot

Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het dit: Mensen willen echt wel praten. Ze hebben alleen een plek nodig waar ze zichzelf mogen zijn.

Dus als je de komende dagen met iemand praat, op je werk of daarbuiten. Kijk eens wat er gebeurt als je net iets langer wacht…een vraag stelt die je normaal niet stelt…of iemand even laat zoeken naar woorden.

Daar, in dat kleine stuk ruimte, begint het echte verhaal.

Podcast als interne communicatietool